Μεταπηδήστε στο περιεχόμενο
Αρχική » Δεν βρίσκω τρόπο να στο πώ….

Δεν βρίσκω τρόπο να στο πώ….

γράφει ο Παν. Μίγκος
Απόψε πάλι βρέχει από νωρίς, μα τι επιμένει αυτή η βροχή τι θέλει τι ζητάει; Συννεφιασμένη Κυριακή ποιος να σε καταλάβει; Άρχισε με ένα φεγγάρι λαδοκάντηλο όλη την νύχτα να καίει μόνο του στη γειτονιά, μετά ήλθε η αχλύς της αυγής σπέρνοντας κάποιες μικρές δροσοσταλίδες τριγύρω και τώρα πέφτει μια παράξενη βροχή. Μοσχοβολά η φύση μα θλιμμένη λιγομίλητη και σκεπτική. Αυτή την περίεργη εποχή, τούτα τα ηλιοχαράματα είναι αλλιώτικα πολύ… Δύσκολα χρόνια, δύσκολα αυτά που φτάσανε, τα σπίτια απόμειναν άλαλα. Δύσκολες αβασταγές για αυτόν τον λαό. Απεριόριστες στιγμές μιας περιορισμένης κοινωνίας. Ποιος το ‘χε γράψει να ζούμε σκλάβοι, φυλακισμένοι χωρίς κελί; Ξέφυγε η ζωή μας, ξέφυγε. Τούτη η χώρα μοιάζει ξένη εμπρός στα δυο μάτια μου, μια παλιά αγαπημένη που την άλλαξε ο καιρός.
Και έχεις και όλους αυτούς τους κυρίους με τα κασμίρια τους, άλλοτε μαύρα άλλοτε το βαθύ μπλε, ξέρεις αυτούς, τους εργάτες της ευημερίας του λαού, που τη χώρα μας μαλώνουνε ποιος να την πρωτοπροστατέψει. Τ’ είχες Γιάννη, τ’ είχα πάντα, ίδια χτες, ίδια προχτές.
Καημένη πατρίδα έχεις όλους αυτούς, έχεις και εμένα που πολιορκώ το «κοίταζε την δουλειά σου» με την αγωνία μου. Μα χωρίς πανό διαμαρτυρίας, χωρίς φωνές αλλά με θωριά αλαφιασμένη και πνιγμένη τη φωνή ρωτώ “γιατί”.
Φωνές, συνθήματα, κατεστημένο και «ζήτω όλοι» και εγώ που ξέρω μονάχα να σ’ αγαπώ δεν βρίσκω τρόπο να στο πω.